Een nieuw leven in Nederland, verhaal van een vader

Wij zijn een gelukkig gezin, woonachtig in Nederland, dat op verschillende manieren in botsing is gekomen met de medici. Dit verhaal beschrijft het verloop van de geboorte van onze zoon: de leuke dingen, de minder leuke dingen, maar vooral hoe het eraan toe kan gaan in Nederland. Zelfs in Nederland…Hoe het wordt voorgespiegeld en hoe wij dit hebben beleefd.

Mijn vrouw is een van oorspong Sri-Lankaanse en is opgeleid in de geneeskunde. Ze is vanaf haar baby-tijd in Nederland en ook Nederlands opgevoed. Een ras-brabander met een zachte ‘g’, maar dan met een andere kleur zeg ik altijd maar. Ze heeft 10 jaar genoten van haar medische opleidingen en daar veel kennis opgedaan van meerdere facetten van de gezondheidskunde.

Daarnaast is ze werkzaam geweest in diverse functies waarvan haar laatste een complicatie in haar rug heeft opgeleverd. Het zware tillen en de lange uren hebben er mede voor gezorgd dat ze uiteindelijk een hernia operatie moest ondergaan. Hoogst waarschijnlijk heeft het afdwingen dat ze na 3 weken weer moest gaan werken ervoor gezorgd dat ze 2 jaar daarna voor de tweede keer moest worden geopereerd. Ze was toen 27. Het raken van een zenuw leidde tot uitval in een van haar benen waardoor ze deels in een rolstoel terecht kwam.

Na twee jaar ziekte ben je dan je baan kwijt waar je keihard voor hebt gewerkt maar die wel deels verantwoordelijk is voor je ‘ziekte’. Door maatschappelijke druk is ze toen ook nog min of meer geforceerd om een derde operatie te ondergaan.

We zijn een jaar bezig met de mallemolen die fertiliteitsbehandeling heet. Dit is ook het jaar waarin mijn vrouw uiteindelijk in België werd geopereerd om haar rug te laten vastzetten (Spondelodese). Mede hierom zijn we gestopt met de fertiliteitbehandeling. Helaas zullen sommige mensen goed begrijpen dat een fertiliteitsbehandeling vooral veel vervelende momenten, teleurstellingen en gênante gesprekken kent. Rond die tijd wordt ook diabetes type 2 bij haar geconstateerd. Ze kampt in die tijd met veel pijn en de lompe behandeling voor een pijnbestrijdende ingreep in een ziekenhuis in Nederland heeft ertoe geleidt dat we in België uitkwamen. En ja, ook vanwege de belachelijke wachttijden in Nederland van een jaar…

Vlak na de operatie blijft ze maar misselijk en begint de mogelijke oorzaken hiervoor af te lopen, wat haar ook een zwangerschapstestje liet doen. We hadden inmiddels nog een kilo liggen vanwege de fertiliteitsbehandelingen…. Om twee uur ’s nachts maakt ze me wakker om me te melden dat we zwanger zijn. Tot nu toe de beste manier om wakker te worden voor mij!

Net als waarschijnlijk bij andere stellen komen dan de gesprekken op gang betreffende de naam, maar ook natuurlijk hoe we ‘het’ gaan doen: ‘De bevalling’. Waarop mijn reactie is, “hoezo thuis bevallen? waarom niet ‘normaal’ in het ziekenhuis?” Toen nog onwetend over dit onderwerp en mijn kijk op de zaak besmet door de media en maatschappij.

Onze voornaamste reden om uiteindelijk thuis te gaan bevallen zijn enerzijds het verlies van vertrouwen in de geneeskunde vanwege het verleden en anderzijds dat we zelf de regie willen voeren over hoe onze baby wordt behandeld tijdens en na de geboorte.

We kijken diverse documentaires gekeken en zoeken informatie op internet. Alle smaken komen aan bod. Van traumatische ziekenhuisbevallingen tot aan het andere extreem ‘orgasmic birhting’ wat ons dan weer een stap te ver is. Wij kunnen ons goed vinden in ‘hypnobirthing’ en volgen een cursus.

Als man is ervaar ik het actief zijn in overdenken hoe dadelijk de bevalling gaat gebeuren een zeer goede manier om voor te bereiden op wat komen gaat.

Maar dan volgen er verplichte gesprekken met de gynaecologen die worden opgedrongen door de diabetes type 2; de mindere kanten van zwanger zijn. Van totaal ongeveer 14 gesprekken zien we slechts een aantal keer een bekend gezicht. Voor de rest is het steeds iemand anders waar we dan ook weer dezelfde vragen moeten beantwoorden. Ook erg pijnlijk is het voor de 7e keer te moeten uitleggen dat het eerste kindje van mijn vrouw al na 3 weken is overleden. Vermoedelijk door ademhalingsproblemen en de vertraging doordat de eerste hulp haar niet serieus nam toen ze voor de 4 keer dezelfde avond langs kwam.

Uiteindelijk krijgen we de kans om onze wensen ten aanzien van de geboorte te bespreken:

1. Thuis in het water met hypnobirthing
2. Natuurlijke geboorte met alle bewegingsvrijheid en maximaal contact met moeder of vader voor binding
3. Geen medische ingrepen indien niet per se nodig bij baby en niet bij moeder

De eerste gesprekken met de gynaecoloog hierover in week 20 komen rauw op ons dak. Niets van de 3 punten hierboven is mogelijk.
Punt 1a: Thuisbevallen niet mogelijk vanwege medische indicatie diabetes 2: omdat de baby en/of moeder een verhoogde kans heeft op een hypoglycaemie en ter preventie beiden aan een infuus moeten.
Punt1b: "Vanwege een slechte rug kun je niet uit het water komen. Bovendien kan de geboorte  zelf niet in het water omdat de gynaecoloog er dan niet goed bij kan".
Punt 1c: "Hypnobirthing? Dat kan prima in ons ziekenhuis. Maar wat is het ook alweer?"
Punt 2a: "Bewegingsvrijheid? Ja hoor dat kan, maar wel een schedelelectrode".
Punt 2b: Standaard moet de baby preventief 24 uur in couveuse op een andere afdeling om een eventuele hypoglycaemie te kunnen behandelen.
Punt 3: Standaard preventief infuus bij moeder om de glucose op pijl te houden. Standaard bij 37 weken zwanger inleiden.

De vervolggesprekken lopen uit op een onderhandeling over de periode van inleiden alsof we in Turkije op de markt staan. De uiteenlopende meningen, de geblufte en soms zelfs tegenstrijdige statistieken hebben ons ertoe gezet om een eigen onderzoek te doen. Enerzijds om het kaf van het koren te scheiden van de dingen die ons worden verteld door de gynaecologen, anderzijds om een eigen mening te vormen over het onderwerp op basis van onafhankelijke informatie.

Dit levert een 48 pagina-tellend geboorteplan met stukken onderzoek, blogs en referenties. Die oa laten zien dat:
1. De kans op hypoglycaemie vlak na de bevalling is inderdaad 3 keer zo hoog. Maar wat er niet bij werd verteld is dat deze kans stijgt van slechts 0,01% naar 0,03%. En dat er een remedie is om dit te voorkomen door prenataal gekolfde moedermelk te geven als bijvoeding wordt al helemaal niet verteld.
2. Thuis bevallen kan niet omdat de gynaecoloog niet thuis komt. Wie wel thuis kunnen komen zijn verloskundigen maar die ‘mogen’ de bevalling niet overzien vanwege de medische indicatie, VIL-richtlijnen. Doen ze dit toch en er gaat iets fout, dan kan hij/zij de BIG-registratie verliezen. Een verloskundige loopt dus teveel risico.
3. Een preventief infuus heeft een aantal voordelen:
a. Voordelen voor de arts:
- Gemakkelijk toedienen van medicatie via infuus
- Suikerspiegel kan goed in de gaten gehouden worden
- Bij complicaties is een infuus alvast aangelegd
b. Voordelen voor de moeder:
- Totaal aantal keren insuline toedienen is minder
c. Nadelen voor de arts:
- niet bekend
d. Nadelen voor de moeder:
- ontneemt grotendeels de bewegingsvrijheid die juist zo belangrijk is voor een natuurlijke bevalling
4. Hypnobirthing in het ziekenhuis is een grote uitdaging vanwege de eerdere trauma’s in het ziekenhuis en 'witte jassen' die komen storen en je uit je concentratie halen.
5. 24 uur preventief observatie met infuus is over de top. In het geval van hypoglycaemie zal voeden een oplossing bieden. Een infuus is alleen maar nodig als de baby niet zelf kan drinken. Een ‘speciale’ bloedsuikermeter hebben we zelf, deze kan prima op de baby gebruikt worden.
6. De moeder is perfect ingesteld voor haar bloedsuiker: altijd onder de 7 en een HBA1c van 32.
7. Tijdslimieten voor bevallen lijken alleen de agenda van de gynaecoloog te begunstigen. Indien de baby en moeder nergens last van heeft is er geen reden tot paniek of ingrijpen.
8. In de laatste weken vindt er nog een enorme groei en ontwikkeling plaats in de hersenontwikkeling van de baby. Het is maar de vraag of het gunstig is voor de baby om deze ontwikkeling te verstoren door deze vervroegd buiten de baarmoeder te laten plaatsvinden.
9. We willen ons kind graag zelf laten aangeven wanneer het klaar is om geboren te worden in plaats van het te dwingen voortijdig geboren te worden.

Een andere gynaecoloog wil wel onderhandelen over in welke week de inleiding zal plaatsvinden; hij wil tot week 39 gaan.

Onze mening over inleiden is heel helder; alleen inleiden als er een echte noodzaak voor is. De baby groeit niet te hard, er is genoeg vruchtwater en het hartje klopt prima. De baby komt wel als deze klaar is. De baby moet de kans krijgen om te volgroeien en bij 37 is dat nog niet zo ver.

Onze mening over inleiden of bijstimuleren met synthetisch oxytocine is ook heel helder: er kleven voor ons te veel risico’s aan: synthetisch oxytocine leidt tot veel heftigere weeën dan natuurlijke weeën, waardoor de baby in paniek kan raken en de moeder minder goed om kan gaan met de pijn en de kracht van de weeën. Bovendien krijgt de baby veel minder tijd om zich goed aan te passen aan het geboortekanaal, waardoor een kans op een kunstverlossing, een knip en het KISS syndroom bijzonder hoog wordt. Indien het helemaal niet lukt dan is het enige alternatief een keizersnee. Wij zien synthetisch oxytocine als het begin van een sneeuwbaleffect van perinatale medische ingrepen.

De gesprekken in ons eerste ziekenhuis lopen stuk en we kiezen een ander ziekenhuis, waar ook kraamsuites zijn. Niet dat de protocollen hier significant anders zijn, maar deze kraamsuites lijken gunstiger voor ons. Zoals dat er een couveuse aanwezig is IN de kraamsuite.  Het willen inleiden blijft.

Voor ons is er dan nog maar één alternatief: 'per ongeluk' thuis bevallen zonder hulp. Dit lijkt ons veiliger dan allerlei witte jassen die voor stress zorgen en de totale ontspanning in gevaar brengen die nodig is voor hypnobirthing.

Gelukkig vinden we een verloskundige bereid om 'toevallig' in de buurt te zijn indien de weeën zouden beginnen.

37 weken zwanger: een echo bij de gynaecoloog. Ze deelt ons mee dat het vruchtwater wat weinig is. De index is 5,6. Dit is reden om de maandag daarop direct te gaan inleiden. We geven aan dat dit niet gaat gebeuren. Die maandag zullen we een telefonisch consult hebben om te kijken of we van mening zijn veranderd. De woensdag daarop een afspraak maken voor een vervolg echo. Bij het planbureau aangekomen blijkt de agenda vol te zitten. De secretaresse neemt contact op met de gyneacoloog die haar vertelt een afspraak voor weer een week verder te maken. We waren bijzonder verbaasd hierover, maar stemden natuurlijk in.

Een second opinion echo bij de verloskundige over het vruchtwater is tegenstrijdig: prima waarde voor de zwangerschapsduur.

Dezelfde dag nog beginnen de weeën. Het zijn oefen-weeën die ongeveer om de 10 minuten kwamen maar niet regelmatig. Ook waren we al begonnen met kolven (week 36), vlak na het kolven zijn ze heviger. Soms zijn ze uren weg. Dit duurt tot vrijdag. We worden ongeduldig want de afspraak op maandag komt dichterbij. En weeën verbergen wordt heel lastig… Toch maar wat haast maken dan en laten strippen. Zaterdag vroeg in de ochtend komt de verloskundige op bezoek: 4 cm ontsluiting. We hebben overlegd en kiezen ervoor om de vliezen te breken.

De verloskundige vertrekt weer en we zetten het bevalbad op. Na twee uur bellen we de verloskundige dat de weeën nog onregelmatig zijn, maar wel veel heftiger en langer, soms wel een kleine 2 minuten lang en gemiddeld om de 6 minuten. De verloskundige komt langs, constateert 9 cm ontsluiting en de persweeën beginnen. We stappen samen in bad en binnen 20 minuten is de baby er. Het gaat allemaal heel snel en te heftig, maar dit komt waarschijnlijk doordat de baby wat bekneld zat met de navelstreng om zijn nek. Bovendien blijkt er ook nog een ware knoop in de navelstreng te zitten. Mijn vrouw voelde dat de baby snel geboren moest worden en dat de verloskundige 'iets' moest doen, maar dat kon ze niet meer duidelijk zeggen. Waarop ze zelf van houding veranderd is, een beetje meer naar rechterzij met als gevolg de geboorte van onze zoon.
De ademhaling komt traag op gang. De verloskundige zuigt wat slijm weg en geeft wat zuurstof bij . Erg spannende minuten trekken voorbij, maar dan begint onze gezonde knul van 3800g/51cm zijn eerste lucht te happen en ademt snel stabiel. Nadat de navelstreng is uitgeklopt hebben we deze doorgeknipt.

Gelukkig, we hebben bereikt wat we wilden bereiken, een zo vredig mogelijke verwelkoming van onze zoon, zonder fratsen en zonder onnodig geboortegeweld.
Men kan zeggen wat men wil, maar onze zoon is bijzonder rustig en tevreden in vergelijking tot onze dochter die met twee plekken op haar schedel van de vacuumpomp ter wereld is gekomen

Vanaf deze plek willen we onze hypnobirthing docente maar vooral onze verloskundige bedanken voor het mogelijk maken van een voor ons zo veilig mogelijke geboorte voor zowel de baby als de moeder.

Met dit verhaal willen we ook laten zien dat, ook met een medische indicatie, een veilige thuisbevalling mogelijk is.